واقعیت امر این است که استقلال از سال گذشته در حسرت تقویت تیمی مانده؛ چراکه نیم‌فصل سال گذشته به‌خاطر بسته بودن پنجره از این امر محروم شد و امسال هم به هزار دلیل، همه خواسته‌های نکونام فراهم نشد تا آبی‌پوشان باز هم برای پر کردن ضعف‌های خود در برخی از پست‌هایی که نیاز به تقویت دارند، در حسرت بمانند. 

با شروع پیش‌فصل رقابت‌ها در فصل جدید نیز به‌دلایلی ازجمله عدم‌تامین منابع مالی، شکاف بین مدیریت و کادرفنی به‌منظور جذب بازیکن خارجی، پر بودن لیست بزرگسالان و همچنین خالی نبودن سقف بودجه، کادرفنی استقلال در امر یارگیری به خواسته‌های خود نرسیده است. این تیم درحالی فصل جدید را آغاز کرد که 4 بازیکن اصلی از جمع آبی‌ها جدا شده و حالا با وضعیت فعلی و درحالی‌که آبی‌ها به‌طور واضح در خط دفاعی و حتی در خط حمله با کمبود بازیکن متخصص و کارآمد مواجه هستند به لیگ برتر رسیده و با این وضعیت نیز 2 دیدار خود را هم با برتری پشت‌سر گذاشته است. 

اینکه جواد نکونام با این وضعیت که خودش اذعان دارد برای اولین‌بار است آنها را از نزدیک حس می‌کند، برای ادامه فصل و برای دیدار با تیم‌های بزرگ‌تر و مدعی‌تر چه برنامه‌ای دارد یک سوی این ماجراست؛ سوی دیگر اما به مشکلات و ضعف‌های فنی استقلال مربوط می‌شود که به‌دلیل کمبود بازیکن درجه یک، تکنیکی و تاثیرگذار حاصل شده و تقریبا این وضعیت را نمی‌توان به اندیشه‌های فنی نیمکت این تیم در این برهه زمانی کوتاه از شروع کار کادرفنی مرتبط دانست. 

در هر صورت به هر شکل ممکن نکونام باید تیمش را با همین دست‌فرمان تا نیم‌فصل هدایت و راهبری کرده تا احیانا در نیم‌فصل بالاخره برای این تیم گشایشی ایجاد شده و استقلال سرانجام آن‌طورکه در شأن اسم این تیم است، تقویم شود.